کول چاه در واقع به قطعات سیمانی گفته می شود که به دو شکل میله و بیضی بنام انباری، ساخته شده و در زمان حفاری چاه آب و فاضلاب به دلیل جلوگیری از ریزش در دهانه چاه قرار می دهند و به این عمل کول گذاری گفته می شود.
در طول زمان و عمر چاه ممکن است به دلایلی همچون رانش زمین، سستی خاک و … نیاز به تعمیر چاه وجود داشته باشد که در این صورت اولین کاری که توسط مقنی انجام می شود تعویض کول چاه است.
به درستی مشخص نیست از چه زمانی کول گذاری در چاه صورت می گرفته و اختراع شده است. اما نشانه هایی از قدمت آن در تاریخ وجود دارد که از جمله آنها می توان به کتاب خداوند الموت اشاره کرد. در این کتاب نوشته شده کول هایی در قلعه حسن صباح وجود داشته است. یا در زمان صفویه در جایی برای اب عمارتهای میدان امام خمینی اصفهان از کول استفاده گردیده است.
کول گرد به قطر های ۶۰-۷۰-۸۰-۹۰-۱۰۰ سانتی متر تولید می گردد. قطر هر طرف بتنی ان ۵ سانتی متر و ارتفاع ان ۲۵ سانتی متر است. هر ۴ قالب برابر یک متر می باشد.
بنا به قطر میله چاه کنده شده توسط مقنی مورد کاربرد دارد. برای تقویت کول چه گرد و چه انباری از تسمه های فنری عدل بندی استفاده می گردد.
در صورت ترک برداشتن کول در هنگام حمل و تخلیه با خاصیت فنری که تسمه از خود بروز می دهد حالت هندسی کول تا زمان کارگزاری حفظ شود.
خیلی ها تمایل دارند برای کول گذاری در چاه از کول هایی استفاده کنند که از میلگرد در انها بجای تسمه استفاده شده است. اما به دلیل انکه قیمت میلگرد به روز و بسیار بالا می باشد به دلایل اقتصادی مقرون به صرفه نیست.
ضمن انکه خمکاری میلگرد و بستن دو سر ان نیز برای قرار دادن در قالب کول چالش زمانی زیادی برای سازنده ایجاد می نماید پس در کل عمل تولید کول با میلگرد به صرف و صلاح نیست.